Konijn in de kijker: Elmer
Elmer waaide mijn leven binnen. Met een koppel konijnen in mijn living en een koppeltje dat door mijn tuin rent, is mijn kleine huisje wel al redelijk gevuld met konijnen en zat ik niet meteen te wachten op nog één. Maar het leven loopt niet altijd zoals gepland.
Net voor de paasvakantie werd ik gecontacteerd door kennissen die geregeld wel eens een dier van de straat proberen redden. Ze hadden een klein konijntje gevonden dat al een week rondliep op de markt in Halen, hadden al oproepen op Facebook verspreid, waren in de buurt gaan aanbellen om de eigenaar te vinden, … maar niemand reageerde. Het leek alsof het kleine, uitgemergelde wezentje echt alleen was op de aarde.
Gezien ik konijnendeskundige ben, contacteerden ze mij. Wat eet zo’n konijn? Hoe kunnen we hem helpen en waar kan hij terecht? Aangezien ze zelf enkele honden en katten hebben en geen konijnenvoer, hooi of een plekje waar de kleine rakker veilig kon bekomen, ging ik hem ’s avonds laat nog bij hen ophalen. Die eerste avond was ik vooral bezig met hem aan het eten te krijgen. Hij had in 24u nog niet gekeuteld of gegeten. Dwangvoeding die ik steeds in huis heb, kwam dan heel erg van pas. De dag erna nam ik contact op met de konijnenopvangcentra waar we een goed contact mee hebben. Hij kon daar wel een plekje krijgen. Gezien de opvang in de Paasvakantie zou verhuizen, had ik voorgesteld Elmer nog een week of twee een plek te geven alvorens hij dan naar het nieuwe pand kon verhuizen. Toen is het misgelopen. Het is onmogelijk niet verliefd te worden op Elmer…
Aangezien ik vorig jaar besloot mijn leven om te gooien en diergeneeskunde bij te studeren, vertoef ik nogal vaak achter mijn bureau, zo ook in de paasvakantie. Toevallig hadden we Elmer tijdelijk onderdak gegeven in de studeerkamer. Na een dagje bekomen, was de kleine man al heel erg op zijn gemak en liet ik hem tijdens het studeren een beetje vrij in de kamer rondlopen. Toen bleek hoe nieuwsgierig en mensgericht hij eigenlijk is. Hij verkent alles, komt heel veel contact zoeken en volgt je overal heen. Zo vertoeft hij tijdens het studeren meestal op mijn bureau. Hij heeft daar ondertussen zijn plekje. Als hij zin heeft in gezelschap, springt hij eerst via de bureaustoel op mij en vervolgens op de bureau. Daar nestelt hij zich en kijkt hij wat ik ondertussen doe. Hier en daar een aai en mijnheertje is meer dan content. Zit hij niet op de bureau, dan ligt hij naast mij. Hij wijkt geen seconde van mijn zijde.
Hij is verder ook heel nieuwsgierig en een ontdekkingsreiziger. Geen enkel plekje in de kamer is onbekend terrein voor hem. Ik ben hem al meerdere malen enkele uren kwijt geweest om dan te ontdekken dat hij op de een of andere manier in de gesloten kleerkast was geraakt.
Ook alles wat rondom hem gebeurt, moet hij gezien hebben. Zo vertoeft hij een groot deel van de dag achter het raam, waar hij alles en iedereen in het oog houdt. Elmer is een dwerghangoor. Nuja, hangoor… Wanneer hij iets spannend vindt of ergens iets vreemd hoort, zet hij zijn oren gewoon terug helemaal rechtop. Zo kan ik aan zijn oren zien wat hij buiten gezien heeft. Komt mijn vriend thuis, dan gaan zijn oren omhoog en springt hij alvast van de vensterbank in afwachting van een aai. Ik verdenk hem ervan een hond te zijn.
Ik heb ook nog nooit een konijn gekend dat zo graag met een bal speelt. Elmer kreeg als vertoef een voerballetje dat ik nog ergens had liggen omdat mijn andere konijnen er nooit echt heel geïnteresseerd in waren. Die bal is zijn dierbaarste bezit. Hij kan daar uren mee spelen en hij kan de bal via zijn tanden oppakken en verplaatsen doorheen de hele kamer. Op het einde van de dag legt hij de bal in zijn toiletbak. Wij mensen vinden dat een beetje een vies idee, maar voor een konijn wiens communicatiewereld voornamelijk gebaseerd is op geuren, is de toiletbak het summum van hun territorium want overal hangt daar hun geur. Zijn bal in die bak leggen betekent dus echt: ‘Van mij!’.
Je kan het vervolg al wel raden. Het einde van de 2 weken tijdelijke opvang kwam in zicht. Maar ik was ondertussen helemaal verliefd op dit kleine wezen en hij ook duidelijk op ons. We hebben gewikt, gewogen, gemeten en gerekend, pro’s en con’s afgewogen en uiteindelijk besloten dat we hem niet meer weg konden doen. Vanaf eind april werd Elmer dus vaste inwoner van mijn studeerkamer. En wat heb ik daar nog geen seconde spijt van gehad. De voorbije drukke examenperiode werd echt draaglijker gemaakt door dat kleine, lieve konijn dat op tijd en stond mijn bureau opklom om me daar aan te moedigen. De studeerkamer die in de examenperiode als een noodzakelijk kwaad en een stukje horror wordt gezien, werd dankzij Elmer omgetoverd tot een aangename plek waar ik graag ben.
Hoeveel aandacht en liefde Elmer ook van ons krijgt, een konijn alleen is nooit echt 100% gelukkig . Daarom krijgt Elmer deze zomer een maatje uit de opvang want “Every bunny needs some bunny”.
Auteur: Hannelore Bellon, vicevoorzitter Hopster vzw
No Comments