Kunnen twee rammen samenleven na een vechtpartij?
Hoe het begon
Finn en Mack zijn vorige zomer geboren in een opvanggezin. Hun moeder was gedumpt op een parking en bleek zwanger te zijn. Gelukkig is ze gered van de straat en kon ze veilig bevallen. Haar twee zonen werden samen ter adoptie afgestaan en waren beste vrienden. Van het moment dat ze op elkaar begonnen te rijden, rond de leeftijd van drie maanden jong, heeft hun mensje ze direct laten castreren. Jonge rammen zijn namelijk geen goede combinatie wanneer ze nog jong en ongecastreerd zijn. Dankzij de vroege castratie konden de broers gelukkig zonder incidenten samenwonen.
Maar drie maanden na de castratie gebeurde er iets waardoor Finn zijn broer Mack zwaar verwondde. Door een onvoorspelbare externe factor moet Finn enorm geschrokken zijn en is het uitgemond tot een zwaar gevecht tussen de broers. Konijnen zijn de schattigste leden van het dierenrijk maar onderschat ze niet. Ze hebben enorme scherpe tanden en kunnen dus grote schade aanrichten, ook bij elkaar. In volle paniek werd Mack naar de dierenarts gebracht die de grote wonde op zijn hoofd moest naaien. Finn bleef thuis. Door het incident en dierenartsbezoek draaide de reünie van Mack en Finn weer uit in een vechtpartij. De konijnen moesten van elkaar gescheiden worden omdat ze elkaar telkens in de haren vlogen. De beste vrienden waren elkaars grootste vijanden geworden.
Wat nu?
Konijnen hebben enorm veel ruimte nodig, zeker deze actieve broers, waardoor het niet evident was om hun gescheiden te houden. Een puppyren was niet voldoende om hun te scheiden omdat Mack er zonder moeite over sprong. Finn werd naar de eerste verdieping verhuisd en Mack bleef beneden. Er werd gespeeld met het idee om een nieuw thuis te zoeken voor één van de broers en de andere broer te koppelen aan een voeders omdat er gezegd wordt dat eens rammen vechten, ze nooit meer samen kunnen leven zonder vechten. Maar als een geluk bij een ongeluk ging België in lockdown waardoor de koppeling met nieuwe dames niet kon doorgaan. Gelukkig kon hun mensje gedurende de lockdown haar aandacht perfect verdelen tussen de broers.
Wat na de lockdown?
Naarmate het leven stilaan terug op gang kwam, werd duidelijk dat er minder tijd met de konijnen kon doorgebracht worden. Knopen moesten doorgehakt worden. Konijnen zijn geen solitaire dieren en hebben het gezelschap van een soortgenoot nodig. Zoals al vermeld stelt een vuistregel dat rammen die ooit gevochten hebben, nooit meer samen kunnen leven. Vier konijnen samenhouden – deze twee rammen en dan nog twee voedsters was een grote gok en een beetje teveel van het goede in het beste geval. Een broer herplaatsen behoorde ook niet tot de opties omdat dat voor te veel hartzeer zou zorgen bij zijn mensje. Gelukkig kent zij haar konijnen als de beste en besloot ze dat ze nog één poging wou wagen om ze te koppelen tegen alle adviezen in, ook ons origineel advies.
Op koppelvakantie bij Hopster
Ik weet niet meer wat de doorslag heeft gegeven om van gedacht te veranderen maar wil je bijleren, moet je je gedachten af en toe bijstellen. Ik kreeg dus de kans om zelf te kijken of het klopte dat rammen niet meer bij elkaar kunnen eens ze gevochten hebben. Het konijnenmensje was op de hoogte van alle risico’s die erbij kwamen kijken. Wanneer ik er toch niet in zou slagen om de konijnen te koppelen, hadden we tenminste alles geprobeerd en de keuzes beperkt: vier konijnen – twee aparte koppels of in het beste geval een groepskoppeling – of een nieuw thuis met nieuwe vriendin zoeken voor één van de rammen en zelf een voedster adopteren voor de overblijvende ram. Rond de middag, enkele maanden na het incident, kwamen de twee broers in een aparte transportzak toe ten huize Hopster. Na een grondig afscheid van hun mensje, liet ik ze even bekomen vooraleer ze los te laten in hun nieuwe verblijfplaats. We hoopten dat de volledig neutrale ruimte waarin ze nu zaten een grote rol zou spelen in het koppelproces. Op deze manier konden ze tenminste al geen ruzie maken over territorium.
De koppeling
Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan maar van het moment dat ze met hun kop uit de transportzak kwamen piepen, vloog Finn Mack onmiddellijk aan en ze waren vertrokken. Plukken haar vlogen in de lucht en ze rolden in een bolletje. Gelukkig was ik voorbereid op het ergste en was ik bewapend met ovenwanten om ze uit elkaar te halen indien nodig. Een uur lang ben ik tussen beiden moeten komen. Hoewel ik een zenuwpees ben rond mensen, ben ik zo zen als maar kan zijn wanneer ik konijnen koppel. Het viel dan ook snel op dat Finn bang was van Mack. Hij haalde uit ter zelfverdediging. Mack bleek een brave loebas te zijn die enorm nieuwsgierig was naar zijn broer die hij in geen maanden meer had gezien. Helaas schrok Finn bij elke poging tot contact. Doordat Finn schrok en ging lopen, werd Mack getriggerd om erachter te gaan.
Na verloop van tijd, na veel lieve woordjes, liedjes en streeltjes, reageerde zowel Finn als Mack rustiger. Finn was nog steeds op zijn hoede maar Mack staakte de achtervolging altijd vrij snel. Nog een paar uurtjes bleef dit scenario zich herhalen. Het werd duidelijk dat Mack niet uit was op een vechtpartij en Finn kalmeerde. Ze konden telkens uitrusten, elk aan een andere kant van de ren. En hoe verder de dag verliep, hoe dichter ze bij elkaar kwamen.
De momenten die ze hierna in elkaars buurt doorbrachten, probeerde ik zo positief mogelijk te laten verlopen. Bleek dat deze schattige broers enorme knuffeldieren waren. Op een bepaald moment kreeg ik stijve armen door beide broers tegelijkertijd te masseren in de meest onmogelijke bochten zodat ze dicht bij elkaar leuke ervaringen opdeden. De gebroeders reageerden ook enorm goed op mijn stem. Met mijn stem kon ik een geladen situatie, wanneer ze hoofd aan hoofd stonden, elk aan het eisen om gewassen te worden, ontladen waardoor het niet in een vechtpartij uitdraaide. Na enkele uren durfde ik ze alleen te laten in de ren. Ik was wel steeds in de buurt, klaar om in te grijpen indien nodig. Regelmatig controleerde ik hoe ze lagen en ik zag dat ze elkaars gezelschap meer en meer begonnen op te zoeken. Nu was het belangrijk dat ze leren omgaan met elkaar zonder teveel menselijke interactie. Op een bepaald moment zag ik Finn zelfs heel kort Mack wassen en dan was ik nog positiever over het slagen van de koppeling. Dit deed me dan ook beslissen om hun de nacht samen te laten doorbrengen, met mij in de kamer ernaast
De ultieme test
Toen ze zich beiden op hun gemak leken in hun nieuwe territorium en twee nachten samen doorgebracht hadden zonder incidenten, haalde ik er enkele denkspellen bij. Op deze manier kon ik hun mentaal moe maken waardoor ze hopelijk wat meer ontspannen met elkaar leerden omgaan. Tegelijkertijd kon ik testen hoe ze op elkaar reageerden wanneer er voedsel in het spel kwam. De denkspellen waren telkens binnen de vijf minuten opgelost. Achteraf bleek dat ze dit nog nooit hadden gedaan, wat een slimme dieren! Het was geen probleem om samen aan een puzzel te werken, het triggerde geen voedselnijd of frustratie dus was ik wat meer overtuigd van het slagen van de koppeling. Hierna konden ze lekker relaxen.
Het viel ook wel op dat Finn enorm gevoelig is voor geluid. Om zoveel mogelijk triggers te voorkomen, zal zijn konijnenmensje hem hierop trainen. Het laatste dat we willen is dat hij weer verschiet en we terug bij het begin zijn. Ook is het belangrijk om te zorgen dat tijdens het voeren van groenten en brokken, beide broers tegelijkertijd eten krijgen zodat ze niet achter elkaar beginnen jagen. We willen tijdens de eerste weken van de koppeling alle mogelijke triggers vermijden zodat ze terug een sterke band kunnen opbouwen. Natuurlijk weten we niet wat de toekomst brengt maar voorlopig ziet ze er goed uit voor de broers.
Finn en Mack hebben in totaal drie nachten en dagen ten huize Hopster gelogeerd. Hoe snel kan je je hechten aan een koppel konijnen? Deze schatten mochten een dag vroeger naar huis dan ik oorspronkelijk van plan was omdat er een hittegolf op komst was. Omdat hun mensje enorm geïnvesteerd is in het welzijn van haar konijnen, wist ik dat ze goed opgevolgd gingen worden. Ze zijn samen in een grote transportdoos vertrokken zodat ze tijdens de autorit bij elkaar steun konden zoeken. Er werd een klein kamertje vol nieuwe spullen voor hun voorzien zodat ze ook thuis op neutraal territorium terecht kwamen en terug rustig konden wennen. Het is belangrijk dat je de konijnen niet te veel ruimte geeft in het begin omdat dit ook een trigger kan zijn. Na een paar dagen mochten ze deze ruimte zelf verlaten en hun vaste ruimte samen terug verkennen. Wat waren de gebroeders gelukkig!
Het moet moeilijk geweest zijn voor hun om een tijd beperkt geweest te zijn in beweging. Zeker deze jonge snaken hebben veel fysieke uitdagingen nodig zoals je kan zien op de leukste filmpjes van @thefittestbunnies. De heren zijn ondertussen zelfs al samen op controle bij de dierenarts geweest en ook dit heeft geen ruzie getriggerd. De video’s van hun thuiskomt zijn om van te smelten. De binkies, de onderlinge liefde tussen mens en dier, het is prachtig om te zien. Wat ben ik blij dat ik heb kunnen helpen om dit koppel te verenigen.
Moraal van het verhaal
Natuurlijk weet ik niet of de koppeling zo vlot was gegaan wanneer de broers hadden gevochten naar aanleiding van hun hormonen. Deze broers waren op tijd gecastreerd waardoor er toch al één obstakel uit de weg geruimd was. Het feit dat ze elkaar een tijd niet gezien hebben maar elkaars geur wel kenden, zal ook in het voordeel van de koppeling gespeeld hebben. Maar wat wel zeker is, geen enkele koppeling is dezelfde. Er is veel geduld en tijd voor nodig en de hulp van het konijnenmensje bleek in dit geval onmisbaar te zijn. Moest ze deze broers niet zo goed gekend en opgevolgd hebben, had deze koppeling geen schijn van kans gehad. Moest ze niet volhard hebben in haar doel om het nog een laatste keer te proberen, was deze koppeling nooit doorgegaan.
Zo zie je maar, ieder verhaal is uniek. Hopelijk wordt de band tussen Mack en Finn vanaf nu alleen maar sterker. Ondertussen geniet ik van de prachtige video’s van deze geweldige broers, wat een knuffelberen. Ze lieten toch wel een leegte achter na hun vertrek. Gelukkig is ondertussen er weer een nieuw koppel hier dat gekoppeld moet worden. En natuurlijk zijn er de eigen konijntjes nog die ook liefde nodig hebben.
Ode aan Eddie
Met heel veel pijn en verdriet in mijn hart, wil ik jullie laten weten dat Eddie de regenboogbrug is overgestoken. Ze is negen jaar geworden en laat een enorme pootafdruk achter zoals geen enkel konijn haar dat ooit heeft voorgedaan. Ik ben een tijdje van
Het coole konijnen project
Het warme weer houdt nog enkele dagen aan, tot spijt van vele onder ons. Ter herinnering hebben wij het coole konijn project voor jullie. Print het af en hang het boven je konijnenverblijf! En vooral delen zodat iedereen geïnformeerd wordt 🐰
Volwassen voedster en puberende ram op koppelvakantie
Wat als je koppel ruzie krijgt tijdens de puberteit? Lees er alles over in deze blogpost.
Kunnen twee rammen samenleven na een vechtpartij?
Hoe het begon Finn en Mack zijn vorige zomer geboren in een opvanggezin. Hun moeder was gedumpt op een parking en bleek zwanger te zijn. Gelukkig is ze gered van de straat en kon ze veilig bevallen. Haar twee zonen werden samen ter adoptie afgestaan
Lentekriebels bij konijnen
Auteur: Dr. Laura Dixon, Research Scientist; Vertaald uit Rabbiting On – Spring 20 Is het je al opgevallen dat je meer energie krijgt wanneer de dagen langer en warmer worden? Bij konijnen en andere dieren is het precies hetzelfde. Dit fenomeen wordt ook wel “lentekriebels” genoemd.
Hopster Challenge
HOPSTER CHALLENGE: Spendeer 30 dagen lang elke dag 30 minuten met je konijnen Waarom deze Hopster Challenge? Bij Hopster zien we niet alleen konijnen graag maar ook mensen. Jaja, ook jullie zijn best wel te pruimen 😉 Daarom wordt het onze missie om jullie (konijnen)gezin te ondersteunen
No Comments