Ode aan Eddie

Met heel veel pijn en verdriet in mijn hart, wil ik jullie laten weten dat Eddie de regenboogbrug is overgestoken. Ze is negen jaar geworden en laat een enorme pootafdruk achter zoals geen enkel konijn haar dat ooit heeft voorgedaan. Ik ben een tijdje van de radar verdwenen omdat ik zelf even niet weet hoe ik deze donkere periode moet doorkomen. Natuurlijk kan er geen verdriet zijn zonder liefde dus ik besef maar al te goed hoeveel ik geluk had om Eddie al die jaren in mijn leven te hebben.

Eddie was mijn reddende engel in nood. Ze heeft mijn leven richting gegeven op een moment dat ik stuurloos was en met moeite mijn hoofd boven water kon houden. Ze heeft mijn leven verrijkt op wel 1001 verschillende manieren. Eddie heeft me namelijk uit een diepe depressie getrokken. Dankzij Eddie had ik elke dag opnieuw een reden had om op te staan, hoe donker de tijden soms ook konden zijn. Hoewel ze me veel stress bezorgde (ik moest haar in leven houden), sloeg ze er altijd in om me aan het lachen te krijgen en te blijven verwonderen, dat was een echte gave van haar. 

Om mijn leven nog meer te verrijken, heeft ze er binnen de kortste keer dan ook voor gezorgd dat er een tweede konijn bijkwam, Louis, al acht jaar lang onze trouwste vriendin, dubbel zoveel liefde. Ik was blij dat mijn beide dames dit jaar ook Luuk met open poten verwelkomden. Hij blijkt onmisbaar te zijn in deze donkere periode.

Ook is Eddie de reden geweest waarom ik Konijnenadviesbureau Hopster uit de grond gestampt heb. Eddie toonde me zonder moeite wat ze zelf leuk vond en wat ze helemaal niet leuk vond. Ze leerde me dat ik nog veel leren had en was een echt proefkonijn vanaf haar puberteit tot op het einde. Ik heb veel fouten gemaakt bij Eddie maar ik heb er telkens uit geleerd en 100% mijn best gedaan om haar de beste zorgen aan te bieden. Dankzij haar probeer ik nu ook te voorkomen dat andere mensen dezelfde maken bij hun konijnen. Geweldig toch dat zo’n klein wezen zo een grote invloed kan hebben.

Ik herinner me de eerste keer dat ik Eddie ontmoette alsof het gisteren was. Het bloed verdween uit mijn lichaam uit paniek toen ik haar zag. Vanaf die moment was ik plots volledig verantwoordelijk voor een ander levend wezen. Ik had al moeite om voor mezelf te zorgen, hoe ging ik dit wezentje ook nog eens in leven houden? Toen vermoedde ik al wel, ook al kon ik de omvang ervan nog niet inschatten, wat een grote invloed dit konijn zou hebben op zowel mijn leven als dat van verschillende andere mensen én dieren.

Negen jaar lang maakte ik elke beslissing met Eddie in mijn achterhoofd. Ze heeft mijn dertigers zo goed als volledig meegemaakt en was de basis van mijn eigen gezinnetje. Ze was erbij toen ik verliefd werd en later ook mama werd. Ze heeft me gesteund tijdens een moeilijke zwangerschap en de eerste levensjaren van Nimke. Ze was mijn beste vriendin, mijn oudste dochter, Louis’ en Nimke’s zus, het wezentje waar ik altijd, 100% mezelf bij kon zijn, goede en slechte dagen, mijn dierbare familie, mijn alles tegelijkertijd. Eddie heeft me gevormd tot de vrouw die ik nu ben en nam me volledig zoals ik was, neurodivergente trekken en al. Dankzij Eddie heb ik mezelf leren kennen.

Eddie heeft zelfs Nimke gevormd tot wie ze nu is. Toen Nimke nog een kleine baby was, was Eddie altijd in haar buurt te vinden. Dankzij Eddie leerde Nimke rollen en kruipen, zodat ze dichter bij Eddie kon zijn en later ook stappen. Tot op de dag van vandaag heeft Nimke meer verstand van konijnentaal dan ik ooit zal hebben. Het is ongelofelijk hoe respectvol dochterlief dieren behandelt, ze heeft dan ook de beste lerares gehad, ik had niets anders verwacht.

Lieve Eddie, ik mis dat je nooit onder de indruk was van die rare, grote mensenwezens op twee poten. Ik mis de kopstoten die je tegen mijn voeten gaf wanneer ik je nog niet gezien had of wanneer je me iets wou vertellen. Ik mis het om mijn dag te beginnen met je ontbijt te geven. Ik mis hoe je mij kwam zeggen dat het slaaptijd was. Ik mis om mijn dag te eindigen met je avondeten te geven en hoe je stormde naar de konijnenruimte wanneer het tijd was om te gaan slapen. Ik mis je gezelschap in de woonkamer en keuken. Ik mis je gesnurk en ik mis het om je te zien dromen. Ik mis het hindernissenparcours dat ik moest bewandelen omdat je altijd voor mijn voeten liep, zeker wanneer ik lekkere groenten in mijn handen had. Ik mis mijn stofzuigertje in de keuken en kijk nog altijd onder de tafel vooraleer ik mijn stoel verplaats. Ik mis je in de keuken wanneer we kookten of aten. Ik mis het gegraaf in de toiletbak en het opruimen van de bodembedekking die volgens jou niet hoorde in de toiletbak. Ik mis hoe je onze bezoekers keer op keer rond je poot kon draaien en je telkens opnieuw alle aandacht naar je toe trok, wat was ik dan altijd zo trots. 

Ik mis de kusjes die ik mocht geven op je hoofd en oren en de zeldzame streel hier en daar. Ik mis je geronk. Ik mis het geluid van de kartonnen dozen wanneer je deze opnieuw aan het inrichten was. Ik mis hoe je vloog op alle puzzels die ik je aanbood en hoe je alles zou doen voor een lekkere groente. Ik mis je gebrom wanneer je enthousiast was of niet akkoord ging met iets. Ik mis je gestamp wanneer ik je per ongeluk beledigd had. Ik mis je high fives en hoe je onverstoord trucs wou bijleren. Ik mis hoe je overal op klom en hoe je elk glas of elke fles binnen je bereik moest en zou omstoten. Ik mis hoe je Nimke elke keer terroriseerde wanneer ze een appel at om toch maar een stuk te pakken te krijgen. Ik mis dat elke plant moest redden, vooral rozen, ook al dacht ik dat je er niet bij kon. Ik mis hoe inventief, stoer, moedig en avontuurlijk je was en ik constant op mijn hoede moest zijn omdat je altijd wel ergens konijnenkwaad aan het uithalen was. 

Ik mis onze gesprekken, ook wanneer je mij gezelschap hield wanneer ik op de wc zat. Ik mis hoe mensen elke keer opnieuw verschoten wanneer ze dachten dat ik tegen hun sprak terwijl ik eigenlijk tegen jou aan het praten was. Ik mis dat je rustig aan mijn voeten lag wanneer ik in de zetel werkte of op het einde van de dag. Ik mis hoe je uit het niets op mijn buik kon springen met je volle gewicht wanneer ik in de zetel lag. Ik mis je gekke capriolen. Ik mis hoe verdraagzaam je altijd was naar Nimke en andere kinderen toe door de jaren heen. Ik mis hoe je rustig lag te chillen naast de speelhoek wanneer er kinderen op bezoek kwamen en je leek te genieten van alle actie in huis terwijl Louis en Luuk zich dan liever verstopten. Ik mis dat je altijd uitgestrekt op de tegels naast het tapijt ging liggen en op het einde van je dagen de omgeving van de warme kachel verkoos. Ik mis hoe je mij altijd kon kalmeren en hoe onmogelijk het was om niet te glimlachen wanneer ik je zag. Ik mis hoe je op het einde van dag na je avonturen telkens weer naar Louis trok om je tegen haar aan te vleien. Ik mis het zelfs om je oren te verzorgen. Het is hier maar rustig zonder jou nu lieve Eddie. Ik mis je zo hard.

De afgelopen jaren ben je het beroemdste Belgische konijn geworden dat zelfs gekend is over de grenzen heen. Je bent op regionale en nationale televisie gekomen en hebt duizenden volgers. Sommige mensen hebben met ons gelachen maar dat kon ons niet schelen. Dat was alleen maar omdat deze mensen waarschijnlijk nooit zullen begrijpen hoe slim konijnen zijn en hoeveel liefde ze kunnen geven, hun gemis. Wat belangrijker was, was het aantal mensen die we wel konden bereiken, mensen die hun konijnen net zo graag zien als ik jou, onze soort mensen, onze tribe. Dankzij jou zijn Louis en Luuk er en heb ik zelfs mensenvrienden voor het leven leren kennen.

Je leerde mij en zoveel andere konijnenmensen dat konijnen geweldige, intelligente dieren zijn met elk hun eigen persoonlijkheid. Je leerde ons ook dat er nog veel werk aan de winkel is wanneer het gaat over konijnenwelzijn. Dankzij jou lopen er alvast elke dag meer en meer konijnen vrij rond in de woonkamer samen met hun konijnenvriendje of in een ruime ren buiten.

Je vleugels waren klaar maar mijn hart nog niet. Ik kan nog niet praten over jou zonder dat de tranen in mijn ogen springen. Het verdriet besluipt me dagelijks. Soms vergeet ik even dat je er niet meer bent en het besef van realiteit doet dan extra pijn. Ik moet opnieuw leren leven zonder jou. Het is zo moeilijk zo zonder jou Eddie…

Ondanks de pijn waar door ik nu moet, ben ik vooral dankbaar dat je deel uitmaakte van mijn leven. Ik had de eer om al je levensfases mee te mogen maken: van hevig puber tot hevige senior, tot je lichaam haar in de steek liet… Ik wou dat we meer tijd hadden samen. Maar bij het leven hoort de dood, zo is het nu eenmaal. Maar ik zou niks veranderen moest ik de keuze krijgen. Hoewel je verzorging op het einde heel intensief werd en ik niet altijd wist of ik het wel goed deed, zou ik het zonder aarzelen opnieuw doen. Ik had alles gedaan om je een beetje langer bij mij te kunnen houden en wou dat ik meer had kunnen doen maar je was op. Tot je laatste dag op deze planeet, leerde je me bij over de wondere wereld der konijnen.

Maar ik wil je bedanken lieve schat, voor alles wat je gedaan hebt voor mij en deze wereld. Ik denk niet dat ik overdrijf wanneer ik schrijf dat je duizenden mensen- en konijnenlevens hebt veranderd, vooral het mijne. Dank je wel voor alles lieve schat. Ik doe mijn best om je erfenis verder te zetten. Ik zal goed zorgen voor jouw konijnenfamilie Louis en Luuk. Ze missen je ook, zeker Louis, we troosten elkaar. Ook Nimke praat nog elke dag over jou. We love you to the moon and back Eddie.